به دامان آسمان دُر و گُوهر،داشت           ستاره دسته دسته گل به بَر،داشت
ز لبخند ملائک، نور می ریخت           سحر از فجر موعودی،خبر داشت

قـسـم بـر فجـر، در صبحِ مـدیـنه           خدا از چهره ٔخود پرده، برداشت
عـیـان شـد از قـضـا، الله اکــبـر
گــــل روی رضــا، الله اکــبـــر
خدا را نجمه امشب مظهـر آورد           دوبـاره، آمـنـه، پـیـغـمـبــر آورد
عـلـیِ دیـگـری از کـعــبـه، آری           حـسـن یا که حسیـنِ دیگـر آورد
همان مادر که صد هاجر کنیزش           مسیـحـایـی مسیـحـا پـرور آورد
عروس فاطمه، قُـرص قَـمر زاد
به مدحش هرچه گویم، خوبتر زاد
الا ای حـضـرت سلطان هـشـتـم           که عشقت بُرده خواب از چشمِ مردم
زند بر شانه هایت بوسه خورشید           به تـعـظـیـم تو دائم مـاه و انـجُـم
بـهـشـت ارزانی آنـکـه بـگـیــرد           ز دستِ لـطفِ تو یک دانه گـندم
تـو مــولای سـریـرِ اِرتـضــایـی
اَبا الجودی،علی موسی الرضایی
امــیـــدِ اولــیـــن و آخـــریــنــی           خــداونـد مُـجَــسّـم در زمـیــنــی
نـه تــنــهــا عــالــم آل مــحــمــد           رئـوفِ اهـل بـیـتِ طـاهـریــنـی
به نامت، سِکّـهٔ لطف و کـرامت           تو حَبل اللهی و حِصنِ حَـصیِنی
تــمـامِ مــاسِــوا، مَـحـوِ جَـمـالـت
همه سـر گـشـتـهٔ جـاه و جَـلالت
زمـیـن و آســمـان، پــروانـهٔ تـو           کـریـمـان، مـسـتـمـنـدِ خـانـهٔ تـو
حـیــات جــاودانــی دارد آنـکــه           لـبـی تَـر کـرده از پـیــمـانــهٔ تـو
نــگــاهِ آرزویِ هـشـت، جَــنَّــت           به سـوی صَـحـنِ سـقّـا خـانـهٔ تو
نگهـبـان حَـریمت، اَشجَـعُ الناس
عـمـوی مـهـربـانی مثـلِ عـبـاس
جدایی از شما،عینِ عـذاب است           دُعا پای ضریحت مُستجاب است
حـریـمِ امـنِ تــو، از بهـر شیـعـه           بهشتِ بی حساب و بی کتاب است
بـه اسـتــقــبــال زَوّارِ حـریـمـت           به دست انبیا، عطر و گلاب است
تو را حُور و مَلک گَـرمِ طوافند
در ایــوان طــلا در اعـتـکـافـنـد
کسی در کوی تو دیگر گدا نیست           نگـفـته میدهی گـفـتن رَوا نیست
اگر که هـر دو عـالـم را ببخشی           که بـاز انـدازهٔ جـودِ شـما نیست
اگـر اِذنِ زیــارت از تـو بــاشـد           ز مشهد فـاصله تا کـربـلا نیست

گـرفـتـارم، اسـیـری مُـسـتـمـنـدم
بُــود نــامِ تــو ذکــر بَــنـد بَــنـدَم